کد مطلب:36066 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:154
«و خویشتن را در مقام در خواست، از برای پروردگارت خالص گردان چه آنكه عطا و حرمان به دست اوست» در این فراز مختصر یكی از آداب دعا و از عوامل اجابت را ذكر فرموده. آری اخلاص، یكی از آداب مهمه دعا و از جمله زمینه های دست یابی به خواسته ها است. [صفحه 57] باید دعا كننده فقط چشمش به خدا باشد و امید و آروزیش را به دربار ذات لایزال او متوجه سازد علایق دیگر را از دل بیرون بریزد و اعتقاد به موثر بودن ما سوی الله را از قلب خود خارج گرداند. روایت شده كه حضرت موسی به مردی گذشتند كه در حال سجده، گریه و زاری می كرد و دعا و درخواست می نمود حضرت موسی گفت: پروردگارا اگر حاجت این بنده در دست من بود هر آینه آن را بر آورده می كردم خداوند به او وحی فرمود: این موسی انه یدعونی و قلبه مشغول بغنم له فلو سجد حتی ینقطع صلبه و تنفقا عیناه لم استجب له.[1]. ای موسی او مرا می خواند و لیكن قلبش مشغول به گوسفندانش می باشد اكنون اگر آنقدر سجده كند كه پشت او قطع شود و چشمانش نابینا گردد اجابتش نخواهم كرد. باری باید در مقا دعا و نیایش از همه جا منصرف و منقطع گردید و دل را فقط به خدا متوجه نمود. چنانكه باید بطور كلی مسئلت و درخواست از خدا نمود نه از دیگری و فقط حاجب را بسوی او بلند كرد. و در ذیل جمله ی مباركه، علت این مطلب را ذكر فرموده می فرماید: زیرا عطا و حرمان هم در دست اوست. اوست كه عطا می كند و رزق می دهد و درهای احسانش را می گشاید و اوست كه منع می كند و در عطا و رزق و احسانش را می گشاید و اوست كه منع می كند و در عطا و رزق و احسانش را می بندد. حاجی سبزواری می گوید: از مه الامور طرابیده زمام تمامی امور بدون استثنا در دست اوست و همه موجودات از مدد و یاری او یاری می جویند و امداد می طلبند. [صفحه 58] یكی از معاصران مرحوم حاج ملا علی كنی درباره آن بزرگوار چنین می گوید: جناب مستطاب حجه الاسلام آقای حاج ملا علی كنی مد ظله العالی بعد از مراجعت از عتبات عالیات، امور معیشت ایشان منحصر به یك رشته قنات بود كه در، كن واقع است آنهم مخروبه شده بود می فرمودند: از قرت كامله الهی زلزله ی شدیدی شد و قنات در هم شكافت و سه سنگ آب بیرون آمد و باعث مكنت و ثروت آنجناب شد كه محتاج به خلق نشوند. رو، رها كن بگذر از این قال و قیل
(و اخلص فی المساله لربك فان بیده العطاء و الحرمان)
و الكل مستمده من مدده
كار را بگذار با نعم الوكیل[2].
صفحه 57، 58.